Słowo „bat” to w języku angielskim nietoperz, ale tytuł spektaklu można odczytywać również jako skrót od: Bold Action Tool (narzędzie zuchwałych akcji), Bad As That (aż tak złe), blood-sucking BAT (krwiopijczy nietoperz), Beautiful Anonymous Tragedy (piękna anonimowa tragedia) czy Be Always There (zawsze tu bądź). Artystka bada w pracy różne formy anonimowości oraz procesy kamuflażu i transformacji. Balansując na wysokich obcasach, „pozbawiona” twarzy, staje się dobrze naoliwionym ciałem, szalonym, wirującym i nieokiełznanym. Na ring wchodzi bokser i rozpoczyna niemą rozmowę z niewidzialnymi ograniczeniami. W jednym narożniku metronomiczna precyzja sportowca przygotowującego się do walki; w drugim – ofiara ulegająca metamorfozom, poddawana uderzeniom, które tak naprawdę nigdy jej nie dosięgają. Bokser jest ucieleśnieniem intensywności, skuteczności, skupienia oraz siły, stanowi kontrapunkt dla fragmentaryczności i chaotyczności ofiary. Spektakl przypomina rozprzestrzeniający się jak błyskawica ruch, energię zmieniającą się w przemoc.
występują Jérémie Canabate & Marie-Caroline Hominal
oryginalny tekst: Marvin Victor (Dialogue des Morts) & MCH
scenografia, kostiumy: MCH
muzyka, reżyseria dźwięku: Clive Jenkins
muzyka dodatkowa: Jimmy Ohio - www.jimmyohio.com
światło: Jonathan O’Hear
realizacja techniczna: Victor Roy
management: Stéphane Noël & Yvan Barbafieri
produkcja : MadMoiselle MCH Association-Genf
koprpodukcja: Association pour la Danse Contemporaine - Gen&`ve & Théâtre Arsenic - Lausanne.
spektakl powstał w ramach rezydencji w : ADC Genève, Tanzhaus NRW Düsseldorf, Pact Zollverein Essen & Tanzhaus Zürich.´
`
Marie-Caroline Hominal kształciła się jako tancerka w Schweizerische Ballettberufschule w Zurychu, a następnie w Rambert School of Ballet and Contemporary Dance w Londynie, gdzie dołączyła do National Youth Dance Company. Od 1998 roku pracuje z różnymi artystami i zespołami, m.in. Tanztheater Basel, Blanca Li, Gisèle Vienne, Gilles Jobin i La Ribot. Występowała również gościnnie w Human Writes Williama Forsytha oraz B.O.B Dicka Wonga. Jako choreografka tworzy głównie prace solowe i duety, m.in. Fly Girl (2008), Yaksu Exit Number 9 (2010), Voice Oper (2011). W 2011 roku rozpoczęła pracę nad serią spektakli o tożsamości i przemianie: Patricia Poses by the Pop Machine, Cindy Punch Pop Acid oraz Two birds at swim, at birds two swim, at two birds swim (we współpracy z artystą wizualnym Davidem Hominalem). Tworzy również filmy krótkometrażowe, które prezentowała na wielu festiwalach, m.in. na Festiwalu Filmu i Technologii w Modern Art Museum w Waszyngtonie.