Teatr Polski w Poznaniu powstał w XIX stuleciu, w czasie zaborów i jest najstarszym spośród nich. Otwarto go w 1875 roku. Na tych terenach miał charakter Sceny Narodowej, pisanej z dużych liter - charakter znaku i symbolu. Powstał jako swoista reduta polskości, twierdza w twierdzy - wszak Poznań był przez sto lat twierdzą pruską i przeciw niej ten teatr zbudowano. Napis na frontonie - Naród sobie - jest (jak widać) adekwatny do sytuacji, w jakiej powstał teatr i do sposobu jego wzniesienia. Stworzono doprawdy piękny dom narodowej sztuce i wielkopolskiej widowni. I stworzono go przy pomocy działań politycznych, patriotycznych, socjotechnicznych, którym nadano symboliczne znaczenie. Wzniesiono go bowiem jako narodowy świat - dom jest przecież uniwersalnym modelem świata, centrum relacji przestrzennych i międzyludzkich. Kamień węgielny z informacjami o fundatorach stanowi odległe echo starych rytuałów - budowanie domu od zawsze miało wymiar aktu stworzenia świata, wyznaczenia początku czasu. Na trzy otwarcia Teatru można więc spojrzeć jako na ślad archaicznych działań konsekrujących, zrytualizowanych przez kolejne jubileusze-święta teatralnego domu [Dobrochna Ratajczakowa].