Używamy Cookies w celu dostosowania naszych serwisów do indywidualnych potrzeb użytkowników.
Dalesze korzystanie z tego serwisu oznacza, że będą one zapisane w pamięci urządzenia. Dowiedz się więcej o naszej polityce prywatności

x

24/06 - 20/07/2013

Galeria
  • Człowiek z kamerą to nakręcony w 1929 roku film przedstawiający historię codziennego życia Moskwy lat 20. XX wieku. Ludzie ukazani podczas zwyczajnych czynności – pracy, posiłku, spania – są trybikami w machinie utopijnego miasta. Kamera wnika w istotę zjawisk i rzeczy, szuka nowych sposobów filmowej percepcji, adekwatnych do złożoności życia metropolii. W swoim filmie Dżiga Wiertow eksperymentuje z obrazem i dźwiękiem, stosując innowacyjne zabiegi takie, jak przyspieszenia oraz zwolnienia obrazu, zatrzymania pojedynczych klatek, przybliżenia, przeskoki i dzielenie ekranu. Film wpisywany jest – obok takich dzieł, jak Mijają godziny (1926) Alberta Cavalcantiego czy Berlin – symfonia wielkiego miasta (1927) Waltera Ruttmanna – w cykl tzw. symfonii miejskich, które powstawały na przełomie lat 20. i 30., obrazów łączących w sobie kino dokumentalne i awangardowe. Obecnie film dostępny jest na wolnej licencji z wieloma ścieżkami dźwiękowymi do wyboru, m.in. z muzyką napisaną przez The Cinematic Orchestra, Biosphere czy Michaela Nymana.

  • DŻIGA WIERTOW był scenarzystą, reżyserem, twórcą idei kroniki filmowej, jednym z najwybitniejszych dokumentalistów w dziejach kina. Urodził się w 1896 roku w Białymstoku w rodzinie żydowskiej. W 1916 roku wstąpił do Instytutu Psychoneurologicznego w Petersburgu, gdzie w ramach Laboratorium Słuchu badał ludzką percepcję. Tworzył też „poematy dźwiękowe”. Podzielał futurystyczną fascynację miastem – jego skomplikowaną strukturą, tempem życia, przyspieszeniem technologicznym. Jak pisał w manifeście: „Odkrywając dusze maszyn, rozkochując robotnika w obrabiarce, chłopa w traktorze, maszynistę w parowozie – wnosimy twórczą radość w każdą zmechanizowaną pracę, spokrewniamy ludzi z maszynami, wychowujemy ludzi nowych”. Jego podstawowym założeniem twórczym było dokumentowanie rzeczywistości, uchwycenie w filmie prawdy, którą kamera jest zdolna dostrzec lepiej niż ludzkie oko.